İki binli yıllar insanı miskin, tembel ve uyuşuk bir yapıya büründürdü,
Hareket etmek, ekrandan kopmak, dinç ve dinamik olmak istemiyor,
Evde veya restoran cafelerde vakit geçirmek daha cazip geliyor,
Kendi nefsimi de katıp söylüyorum sonuç obezite bir nesil.
İşte bu yaşananların hemen hepsi çocukların yüzünden kardeşim!
Evet evet yanlış duymadınız bizler çocuklar yüzünden tembeliz,
Bir pazarımız var deyip tatilimizin yarısını uykuya feda ediyoruz,
Artık bizim yaptığımız gibi tatil günü sabahın körü kalkan,
Yaptıkları bilyeli arabayla mahalleyi ayağa kaldıran çocuklar yok belki ondandır!
Her akşam evde miskin miskin oturan bir nesil olduk,
Belki de zillere basıp kaçan çocuklar olsaydı peşlerinden koşacaktık,
Artık bahçelerdeki meyve ağaçlarının eskilerdeki gibi meyveden dalları kırılmıyor,
Belki de ağaçlar bizim gibi dallarına basıp meyvelerini yiyen çocukların yokluğundan küstüler bize!
Peki nedir bizim suçumuz? Bizi “Bak keserim topunuzu” demekten mahrum eden çocuklardan şikayetçiyiz.
Toplarını arabalarımıza vurup çizseler de sokakları neşelendirmelerini özlüyoruz,
Keşke bizim gibi sokakta misket oynasalar da bizler de o neşeli hallerini izlesek,
Velhasıl tembelliğimize bahane gençlerimizi göstermiş olsak da,
Sokakta çocuk sesi duymayı, onların yaramazlıklarını, enerji dolu hallerini özledik be kardeşim.
Bize kalemle yazmayı öğreten Rabbimize şükürler olsun.
